Onderzoeken en conclusies

Ik zie, ik zie, veel conclusies van onderzoeken gepresenteerd worden. Conclusies waar ik inmiddels mijn twijfels bij heb, maar die wel als waarheid in de kranten en op televisie vermeld worden.
Uit interesse en omdat ik het leuk vind om mijn mening te geven, ben ik lid van nogal wat panels. Stempunt, NS-marktonderzoek, TweeVandaag Opinie Panel, Intomart-GfK en af en toe belt ook nog de stad Amsterdam om mij te vragen hoe ik oordeel over mijn veiligheid en de leefbaarheid van mijn buurt of over de lokale bestuurders. Prima, goed dat ze het vragen, maar de vragen zijn vaak zo slecht gesteld... Laat me enkele voorbeelden geven:
1. een heleboel vragen over "uw buurt", zonder erbij uit te leggen hoe breed of eng je dat moet zien;
2. vragen naar een mening over dingen die je niet weet: vindt u dat de politie vaker of minder vaak bij u in de straat langs moet komen. Als je drie hoog achter woont, of weinig thuis bent, zie je nooit of de politie wel of niet bij jou in de straat langs komt.
3. vragen naar een mening waarvoor je eerst informatie nodig hebt om de mening te kunnen vormen: wat vindt u de slechtste wethouder van Amsterdam? Wat vindt u van het gevoerde milieu-beleid van de gemeente? Of drie uur na de bekendmaking: Wat vindt u ervan dat Thom de Graaf is afgetreden?
Mono-mediaal wordt de vraag gesteld, hup effe door de telefoon of via internet. En het antwoord "uhh, nog even geen mening, die moet ik nog vormen" wordt eigenlijk niet gewaardeerd. Het voelt als "Zegt u het maar, doe ons uw mening, nu, snel. Immers, de "voice of the citizen/consumer" vinden we belangrijk, we doen er onderzoek naar." De kwaliteit van het onderzoek diet er niet zo toe..
In het bedrijfleven doen we nauwelijks nog communicatie zonder een visuele ondersteuning, gebruiken we een goede presentatie om informatie over te dragen of nog even het geheugen op te frissen.
Dus een slide met
Het gevoerde beleid was:
daaronder dan 5 bulletpoints
en dan pas de vraag, wat vind u daarvan?
Voor commerciele marktonderzoekbureau's toch niet zo moeilijk te bedenken? Het is iets hoogdrempeliger voor de respondent, hij moet immers eerst iets lezen, maar het geeft wel een veel nauwkeuriger en genuanceerder beeld van wat de bevolking vindt.
Nu maar hopen dat de bureau's dit weblog lezen...

Ieders leven is interessant

Ik zie, ik zie steeds meer mensen met een PDA en ik zie steeds meer narcisten. Wat hebben die met elkaar te maken?
Zelf heb ik ook een poosje een PDA gebruikt, maar ik ondervond een interessant nadeel: de inhoud is niet leuk te bewaren of terug te zoeken. Mijn agenda van 1984 heb ik nog, bijvoorbeeld, en ik bewaar die ook graag. Moet je van je PDA-inhoud van 2004 dan een CD-rommetje gaan branden? Reden voor mij om weer terug te gaan naar papier...
Met behulp van al die agenda's en foto-albums ben ik wel eens aan een levenskalender begonnen. Een groot vel papier met daarop tijdsbalken voor alle jaren van mijn leven. Er op aangegeven waren mijlpalen, belangrijke periodes en bijvoorbeeld de geliefden die toen meeliepen met mijn leven. "Marijke door de jaren heen", zeg maar. Omdat ik nog geen goede vorm vond (het werd een gepriegel) is ie nog niet af, maar ik pakte toen wel al die agenda's er weer bij en de herinneringen kwamen vanzelf weer boven. En dat zie me ik met zo'n CD-rommetje nog niet doen. Mijn poging tot persoonlijke levenskalener is een vorm van LIFE CACHING, de trend die Trendwatching.com beschreef, maar dan met reflectieve, in plaats van expressieve of narcistische bedoelingen.
Een leuke variant daarop is de dienst "We helpen je je levensverhaal op te schrijven" die Ipernity aanbiedt (alleen nog in Frankrijk). Wellicht iets voor het Instituut voor Oorlogsdocumentatie of een geschiedenismuseum. Er zijn immers veel oudere mensen met nooit opgeschreven mooie en/of aangrijpende verhalen van vroeger.
Als je het zelf kunt en je wilt ook publiceren, ga dan direct naar deze of deze uitgever, die al vanaf één exemplaar boeken uitgeven. Meer voor de narcisten onder ons.
Met de nog steeds groeiende blogosfeer is BlogBinders ook in die markt gesproken. Aansluitend op de software van de grote blogsoftware-aanbieders (waaronder mijn aanbieder Blogger) bieden zij de dienst "maak van je weblog een echt boek". Zou ik die behoefte ooit gaan voelen? Of ik krijg ik mijn eigen werk ingebonden als verjaardagscadeau van iemand? We shall see...

Kleine pauze

Ik zie, ik zie al een paar dagen heel mooi weer. Ik kijk ook aan tegen een kapot notebookscherm dat gefixd of vervangen moet worden. Daarom even een kleine pauze in mijn post-discipline van 1 a 2 keer per week. Tot snel!

De kapper met uitzicht

Ik zie, ik zie bij elke kapper spiegels voor de stoelen. Dat is altijd al zo geweest. Maar ik weet ook dat het grootste deel van de tijd dat je bij de kapper zit, het niet echt zinvol is om naar jezelf te kijken. Je haar is nat en hangt slap naast je hoofd of er zitten klemmen of aluminiumfolietjes in. Slechts af en toe wil je "meekijken" (controleren) of er niet te veel afgaat en aan het eind wil je het eindresultaat beoordelen.
Maar als je vertrouwen hebt in je kapper, waarom dat niet de stoelen voor het raam geplaatst, zodat je tijdens de knipbeurt leuk naar de straat buiten kan kijken of van een mooi uitzicht kan genieten. Denk eens aan het gebouw SMCS in Amsterdam, 10e verdieping of zo. Verplicht stil zitten en dagdromen, terwijl de kapper zijn gang gaat op je hoofd. Een TV/PC-scherm waarop de klant iets kan bekijken zou ook kunnen, al moet de kapper dan ook audio bieden en da's wellicht wat lastiger per stoel te regelen.
Ik ga morgen naar de kapper en zal het eens bespreken...

Weg met de "middleman"

Ik zie, ik zie interessante bewegingen in de samenleving. Laatst was ik in het Archeologisch Themapark Archeon, waar je goed kunt zien hoe de mensen in Nederland leefden in de Prehistorie, de Romeinse tijd en de Middeleeuwen. Vooral de eerste eeuwen van onze geschiedenis deden we alles zelf, de man jaagde en de vrouw scharrelde fruit bij elkaar en zorgde voor de kinderen. De natuur faciliteert deze eeuwenoude rolverdeling met verschillend werkende hersenen, prachtig beschreven in boeken als "Waarom mannen niet luisteren en vrouwen niet kunnen kaartlezen". Dat wij deze rolverdeling sinds de 60-er jaren in enkele decennia even snel proberen te veranderen is eigenlijk absurd, zo snel werkt de evolutie niet.
Enfin, we deden dus alles zelf, totdat er langzaam specialisten kwamen. Iemand zei bijvoorbeeld: "Laat mij maar brood bakken, dat kan ik beter dan jij en dan doe ik dat ook wel voor jou en kun jij het van me kopen". Deze ruilhandel vond vaak plaats op de markt en de beurs, waar vraag en aanbod fysiek naar elkaar toe kwam. Totdat iemand bedacht dat een markt en een beurs ook beperkingen kennen in plaats en tijd. En zo ontstond weer enkele eeuwen later de bank, de supermarkt, de post en nog later de makelaar en het warenhuis. Allemaal voorbeelden van een tussenpersoon die bemiddelt tussen vraag en aanbod van vele mensen die geen zin of tijd hebben of zelf op zoek te gaan naar kopers of verkopers.
Maar, nu hebben we internet. Zoeken naar kopers of verkopers was nog nooit zo gemakkelijk: geen fysieke beperkingen, digitale foto's en allerhande services om het de handelaren makkelijk te maken. Enkele bekende voorbeelden zijn natuurlijk e-mailen, Marktplaats, eBay (Eenmaal, andermaal) en Funda (Funda concurreert makelaar de markt uit).
Een ander, zeer interessant initiatief is ZOPA, een marktplaats voor geld, zonder tussenkomst van banken. Ik vind het een briljant idee, want als de spaarrente 3% is en de leenrente 9%, dan zie ik 6% ruimte, waar beide partijen van kunnen profiteren. Uiteraard met allerlei haken en ogen, maar daar lijkt bij ZOPA over te zijn nagedacht. En er zijn vast nog veel meer voorbeelden van tussenpersonen die overbodig gaan worden, denk aan het reisbureau, maar ook de krant en de boekwinkel.
Daarom, weg met de "middleman", we gaan het weer lekker zelf doen allemaal. Een beetje terug in de tijd, maar dan met moderne middelen.